Zamilkli oboje.

- Z przyjemnością zostanę tu dłużej, kochanie, nigdzie mi się nie spieszy.
tylko kwiatem...
- On pani nie potrzebuje.
Kiedy Mały Książę powrócił na swoją planetę, spostrzegł, że Róża z przejęciem go wyczekiwała.
rzucić z lęku czy niechęci przed uwikłaniem się w coś po¬ ważniejszego. Dlatego on cię wyleczy z uciekania przed uczuciem. Nie możesz przez całe życie uciekać.
Przez długą chwilę patrzyli sobie prosto w oczy.
- Ale to już za cztery dni!
- Naprawdę? - zawołał z nagłą radością.
- Nie miałbyś ochoty wyruszyć w podróż?
Uniosła brwi.
- Tak. Księżna Lara i, proszę o wybaczenie, pański stry¬jeczny brat, książę Jean-Paul, traktowali służbę bardzo źle. Nie tak było za dawnych czasów...
człowiekiem, jakiego spotkałem na Ziemi. To on narysował mi baranka...
- Mógłbyś wybrać się ze mną w tę podróż, tak jak na planetę Szczęśliwego Imienia. Wystarczy, że pochylisz się
- Nie, nigdy tak jej nie nazywałem... - Mały Książę czuł się zakłopotany.

Z westchnieniem rozpiął kołnierzyk koszuli i zagłębił się w fotelu stojącym przy
przygotować Rose do pierwszej wizyty w towarzystwie.
- To nie był błąd. - Zacisnęła palce na jego ramieniu, spojrzała na niego z poważną miną. - Myślę, że moglibyśmy być razem.
- Wspaniale. Tylko jej nam jeszcze brakowało.
tym wszystkim uważasz, że... - nie miała ochoty mówić dalej. - Zresztą, zapomnij o wszystkim.
- Przyglądałeś mi się.
końcu potraktował ją tak, jak się tego domagała od początku znajomości: nienagannie, z
- Już mówiłem, że chcę obsypać twoją skórę gorącymi pocałunkami. Chcę się z tobą
- Nic nie wiesz!
- Czy mówiłem, że chcę zatańczyć z moją kuzynką?
- Nie stracisz.
- Możemy to załatwić szybko, Victor, albo powoli...
- To było straszne. Po prostu straszne. Ona wie o wszystkim. O wszystkim.
nie potrafią pływać?
- Tak. - Przyciągnął ją do siebie i objął ramionami od tyłu, brodę oparł o jej głowę. - Gdybym mieszkał w tym domu, spędzałbym wiele czasu nad basenem. Bardzo dużo czasu.